Το πολυεπίπεδο εικαστικό σύμπαν του Θανάση Παπιώτη
Ο Θανάσης Παπιώτης σχεδιάζει, ζωγραφίζει, κατασκευάζει, σχεδόν χωρίς διακοπή από τότε που ήταν φοιτητής στην Πολυτεχνική Σχολή. Η εικαστική του διαδρομή από το 1966 ως σήμερα είναι συνυφασμένη με πειραματισμούς και συνεχείς αναζητήσεις. Αδιάψευστος μάρτυρας το πλούσιο προσωπικό του αρχείο, όπου οι θεματικές κατηγορίες και οι τεχνικές, όταν πλέον έχουν κάνει τον κύκλο τους, επαναπροσδιορίζονται και παίρνουν διαφορετική μορφή. Πνεύμα που δεν εγκλωβίζεται σε δίπολα και οριοθετημένες κατηγορίες, ψάχνει νέους δρόμους έκφρασης σε ένα χώρο ενδιάμεσο, στο δι-είναι μίας συνθήκης που διαρκώς μετασχηματίζεται. Ομοίως, το εικαστικό του έργο δεν ακολουθεί πορεία γραμμική. Χαρακτηρίζεται από ποικίλες εντάσεις, γραμμές φυγής και πολυεπίπεδες διαδρομές.
Στην έκθεση Νατούρα: Το αέναο φως και το σκοτάδι ένας μικρόκοσμος στο όριο ζωής και θανάτου αναδεικνύει τα ζητούμενα που απασχολούν τον καλλιτέχνη όλα αυτά τα χρόνια: τη σύλληψη του στιγμιαίου, το διάλογο χρώματος και φωτός, τη διάταξη των επιμέρους στοιχείων της σύνθεσης στην εικαστική επιφάνεια, τη σύζευξη λόγου και εικόνας. Στην πρόσφατη σειρά του Δώδεκα μήνες παρατηρεί από τον κήπο του στο Ελευθεροχώρι τις αλλαγές στη φύση κατά τη διάρκεια ενός χρόνου και μεταγράφει τις εντυπώσεις του με χρώμα σε ισάριθμα έργα με όμοια υπόρρητη δομή. Κινούμενος άλλοτε σε ηχηρές και άλλοτε σε χαμηλόφωνες χρωματικές κλίμακες, επιδίδεται στα Βράχια σε ένα παιχνίδι εσωτερικών αναλογιών και χαράξεων, σε μία κρυφή γεωμετρία, που προϋποθέτει μελέτη του έργου των μεγάλων δασκάλων του παρελθόντος. Στη σειρά Η χαρά της κάθε μέρας προτείνει μέσα από το είδωλο στον καθρέφτη την υπέρβαση της φθοράς που επιφέρει ο χρόνος και με σύμμαχό του τις λέξεις και τις νότες ξορκίζει την υφέρπουσα μελαγχολία της νεκρής φύσης, ενώ στο ζεύγος των Αναθημάτων προσδίδει ζωή στα άψυχα κουφάρια των δέντρων χάρη στη δύναμη του σχεδίου και του χρώματος σε ένα χώρο αινιγματικό και ασαφή, στο μεταίχμιο δύο κόσμων. Τη διεύρυνση των ορίων του εικαστικού χώρου επιχειρεί και στα assemblages του, όπου η φύση παρεισφρύει ως ύλη και η ενεργοποίηση του στοιχείου της μουσικής καλεί το θεατή να γίνει μέρος του έργου.
Πέρα από τις αισθητικές κατηγορίες του γραφικού και του υψηλού, ο Παπιώτης προσεγγίζει τον κόσμο της φύσης εκ των ένδον με ευαισθησία και ειλικρίνεια μεταπλάθοντας σε εικόνες βιώματα, συγκινήσεις, ελπίδες και αγωνίες. Γράφει με χρώμα και φως στις σελίδες του ημερολογίου του ιστορίες για το επιμέρους, το ταπεινό, το σπάραγμα που παγιδεύεται στην εικαστική επιφάνεια και αποκτά διαστάσεις μεταφυσικές. Οι συνθέσεις του χαρτογραφούν ένα σύμπαν σε διαρκή κίνηση, μία συνεχή δημιουργική διαδικασία που βρίσκει στο έδαφος την πρώτη ύλη της συγκίνησης και επιδιώκει να συμπλέξει την αναζήτηση των προσωπικών του καταβολών με τις δικές μας ανησυχίες σε μία πολλαπλή ενότητα.
